Askush nuk e di se ne nje kend te humbur te nje province. Diku ne nje vend te mbushur me pluhur fshihen profesioniste te vertete te shendetesise.

Prapa mureve qe mbartin lageshtiren e nje jete,prapa nje banese ku autoritetet nuk kane vendosur dore kurre, cdo mengjes shfaqen punonjesit e saj,me entuziazmin e nje dite te re qe nis. Çdo dite 20 min para orarit zyrtar . Çdo dite me energji te reja per te sherbyer me zell,me pasion. Por mbi te gjitha me shume dashuri per jeten. Atje ku nuk vihen re dallime raciale,moshore,gjinore.Atje ku personeli i pershtatet te folures se pacientit dhe pacienti trajtohet me dinjitet dhe vlere.

Atje punojne ato. Infermieret e harruar.

Si njeh kush e ndoshta askush ska deshire ti njohe. Megjithate ekzistojne.

Ne cdo dite qe kalon, gdhendin emrat e tyre ne cdo pacient qe lind ,ne cdo urgjence qe vjen. Jeta e tyre eshte sfide e perditshme midis kushteve qe lene per te deshiruar ,midis deshires se madhe per dije, e  midis nevojes se madhe per ndryshim.

Asnje nuk e di se aty fshihen ato. Ato qe investojne cdo dite e meshume per nje shendetesi te mire. Qe njohin linkidin apo te rejat e fundit te shendetesise. Ato qe shkembejne eksperiencat dhe jane te hapur ndaj eksperiencave te reja.

Ato qe flasin me zerin e pacientit te permiresuar,apo te nje femije te sapoardhur ne jete. Flasin me ane te ketyre rreshtave sot,per te thene se profesionist et nuk i bejne muret e institucionit ku punon ,por deshira qe ka gjithkush per te qene i tille.

Mireserdhet ne boten tone!

Atje ku puna transformohet ne lumturi.